NOWENNA DO MATKI BOŻEJ KODEŃSKIEJ PRZED UROCZYSTOŚCIĄ TRZECHSETLECIA KORONACJI JEJ CUDOWNEGO OBRAZU - DZIEŃ DRUGI

Jako duchowe przygotowanie do jubileuszu trzechsetlecia koronacji Obrazu Matki Bożej Kodeńskiej kontynuujemy modlitwę nowenną. Modlimy się nią każdego 8 dnia miesiąca od grudnia 2022 r. do sierpnia 2023 r. Poniżej modlitwa przeznaczona na dziś. Zachęcam do wspólnego duchowego przygotowania.

Maryja uśmiechająca się

8 stycznia 2023 r.

„Oto Matka twoja” (J 19, 27)

Świadectwo

Życie chrześcijańskie nie jest pozbawione krzyża i cierpienia. Dotykają nas zarówno cierpienia duchowe jak i fizyczne. Często oczekujemy wtedy nadzwyczajnej interwencji Boga i modlimy się za wstawiennictwem Maryi, wierząc, że Ta, która sama tyle wycierpiała, rozumie nas i może wyprosić u Swego Syna te łaski, których najbardziej potrzebujemy.

Papież Benedykt XVI w jednej ze swoich homilii tak mówi o trosce i miłości Matki Bożej: „Maryja raduje się dzisiaj i zaznaje chwały Zmartwychwstania. Jej łzy, wylane u stóp krzyża, przemieniły się w uśmiech, którego nic nie zgasi, podczas gdy niezmiennie otacza nas swą matczyną troską. Spieszenie z pomocą Panny Świętej na przestrzeni dziejów potwierdza to i nieustannie wzbudza w ludzie Bożym niezłomną ufność do Niej […]. Maryja kocha każde ze swych dzieci, a ze szczególną troską pochyla się nad tymi, którzy podobnie jak Jej Syn w godzinie Męki doświadczają cierpienia – kocha ich po prostu dlatego, że są Jej dziećmi, zgodnie z wyrażoną na Krzyżu wolą Chrystusa”. I kontynuuje: „Ten uśmiech, będący prawdziwym odbiciem Bożej serdeczności, jest źródłem niezłomnej nadziei […]. W uśmiechu Najświętszej Panny ukryta jest w sposób tajemniczy siła, która pozwala […] walczyć o życie” (Homilia dla chorych w Lourdes, 15.09.2008).

W 2004 roku jedna z pątniczek odwiedzających Kodeń zostawiła takie świadectwo: „Ze łzami w oczach, w sierpniu 2003 r. przyjechałam do Kodnia, do Pani Podlasia, z moimi rozterkami. Depresja – leczenie! Byłam u szczytu rozdarcia wewnętrznego. Leżałam krzyżem w bazylice, za ołtarzem, jak zostałam sama po porannej Mszy św. Wówczas zawierzyłam Matce Bożej siebie i kilka innych osób, zwłaszcza Bogdana, jego żonę i dzieci. Od kilku miesięcy na dobrze się zmienia w życiu moim i ich. Jako wotum wdzięczności składam matce Bożej pierścionek – za cud przemiany serc” (Księga uzdrowień, cudów, łask w Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej, rok 2004, s. 271).

Rozważanie

W 1927 roku, kiedy Cudowny Obraz Matki Bożej Kodeńskiej wracał z wygnania w Częstochowie do Kodnia, miejscowy biskup, Henryk Przeździecki powierzył Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej opiekę nad sanktuarium. To zgromadzenie zakonne zostało założone w 1816 roku przez św. Eugeniusza de Mazenoda, biskupa Marsylii. Już w pierwszych latach istnienia Zgromadzenia oblaci obejmowali posługę w sanktuariach maryjnych. Dla św. Eugeniusza było to swoiste rozszerzenie posługi misjonarzy ludowych. Miejsca te były idealnym środowiskiem dla głoszenia Ewangelii tłumom pielgrzymów, którzy je nawiedzali, a także realizacją maryjnego rysu oblackiego charyzmatu.

Św. Eugeniusz de Mazenod pielęgnował w swym sercu wielkie nabożeństwo do Matki Najświętszej. Niech dobrym świadectwem tego będzie poniższe wydarzenie.

Zgromadzenie istnieje zaledwie sześć lat. Eugeniusz stara się, by wszystko szło jak najlepiej, jednak niektórzy księża rezygnowali z bycia w zgromadzeniu, a niektórzy kapłani zazdrościli nowemu instytutowi gorliwości. Wtedy Eugeniusz zaczyna się zastanawiać, czy się nie pomylił, czy istnienie Zgromadzenia ma sens? Właśnie wtedy przychodzi ten moment. Eugeniusz dla kościoła w Aix en Provence zakupił ogromną figurę Matki Bożej Niepokalanej. Wygłosił płomienne kazanie. Po Mszy procesja ruszyła ulicami miasta, a Eugeniusz został w kościele i modlił się przed figurą. Dlaczego został? Co się wtedy wydarzyło? Nie wiemy, gdyż wprost o tym Eugeniusz nie mówił.

Według ustnej tradycji, 15 sierpnia 1822 roku, statua Maryi, poświęcona tego dnia w kaplicy w Aix, miała otworzyć oczy i pochylić lekko głowę w kierunku Założyciela, podczas gdy on modlił się u Jej stóp. Jedyne ówczesne świadectwo tego wydarzenia zawarte jest w liście Eugeniusza de Mazenoda do ojca Tempiera, napisanym wieczorem tego samego dnia. Na podstawie jego treści nie można powiedzieć, co zrobiła bądź czego nie zrobiła statua, gdyż Założyciel nie opisuje zewnętrznego wydarzenia, lecz swoje wewnętrzne przeżycia, których cztery można wyróżnić: Eugeniusz zdołał przeniknąć bądź dostrzec istotną prawdę dotyczącą Maryi, Zgromadzenia i jego samego oraz zewnętrznych trudności związanych z jego Instytutem.

Po pierwsze, On, który zawsze w życiu wewnętrznym uważał Maryję za swą matkę, lepiej rozumie, czym jest to macierzyństwo oraz co to znaczy „złożyć w Niej wszelkie swoje nadzieje”; następnie – spostrzega w nowy sposób Zgromadzenie takie, jakie „jest w rzeczywistości”. Uważa je za piękne i „użyteczne dla Kościoła”; dalej – tego dnia Eugeniusz stara się pojąć osobiste wezwanie do świętości. Rozumie, że przyczyn trudności powstających w Zgromadzeniu trzeba szukać nie tylko u innych lub w okolicznościach historycznych, ale również w samym sobie; i wreszcie ze spokojem, ale realistycznie spogląda na trudności, z jakimi spotyka się jego młody Instytut. Patrzy nawet na „przeciwności […] jak na szeregi w bitwie” i uświadamia sobie, że nieprzyjaciel chce „zneutralizować wszystkie wysiłki”.

Ten uśmiech Maryi, który w chwili duchowego zmęczenia, wówczas, gdy ojciec de Mazenod dotkliwiej odczuwał ciężar prób, spadających na Zgromadzenie, zrodził w nim nowe siły, by stawić czoło jeszcze większym przeciwnościom w przyszłości.

Wiele razy każdy z nas doświadcza w życiu trudnych i bolesnych spraw. Są to: choroby, rozstania, śmierć bliskich, samotność, porażki w walce z grzechem, zmęczenie życiem, krzywdy zadawane przez innych i wiele, wiele innych bolączek. We wszystkich tych sytuacjach doświadczenie św. Eugeniusza może być dla nas pomocą. Podobnie jak on w problemach, jakie mamy, w trudnym czasie, w jakim żyjemy, możemy również odczuć całym sercem i duszą, odczuć sobą całym, że Maryja jest naszą Matką! Mamy Matkę! Może być nam dane zobaczyć, że nasza rodzina, parafia, zgromadzenie zakonne, miejsce pracy, szkoła wcale nie są takie złe, a wręcz wielkie i piękne. Podobnie jak św. Eugeniusz możemy zrozumieć, że wszelkie piętrzące się przeciwności to działanie złego, który chce nas zniszczyć. I w końcu stanąć w prawdzie, nie narzekać na innych, lecz sobie uświadomić, że i my nie jesteśmy bez winy! Każdy z nas osobiście potrzebuje nawrócenia.

Niech nasze serce będzie umocnione i rozkochane w sercu Maryi, która wciąż się do nas uśmiecha!

Chwila milczenia

Pieśń maryjna: „Usłysz Bożej Matki głos, Która wzywa dzisiaj nas…”.

Modlitwa:

O Pani moja, Święta Maryjo, pełen wiary, że u Ciebie znajdę najpewniejsze schronienie, i ufny w wierność Twoją, polecam miłosierdziu Twemu, Twej szczególnej opiece i straży moją duszę i ciało. Powierzam się Tobie dzisiaj, każdego dnia i w godzinie mej śmierci. Przed Tobą składam wszelkie nadzieje i radości, doświadczenia i słabość moją, życie całe i ostatnie tchnienie. A Ty wyjednaj przez swe wstawiennictwo i zasługi, abym wszystko w swym życiu przemyślał i wykonywał podług woli Twojej i Twego Syna. Amen.

Litanii do Matki Bożej Kodeńskiej (lub jej fragment):