NOWENNA DO MATKI BOŻEJ KODEŃSKIEJ PRZED UROCZYSTOŚCIĄ TRZECHSETLECIA KORONACJI JEJ CUDOWNEGO OBRAZU

Wśród mieszkańców Podlasia zapewne trudno byłoby znaleźć osoby, które nie słyszały o Kodniu i jego Gospodyni, Matce Bożej Kodeńskiej, która bez mała czterysta lat nie tylko króluje w tej krainie, ale również opiekuje się wiernymi tej ziemi i spogląda na nich swoimi pełnymi dobroci, kochającymi oczyma.

Do Kodnia, miasta założonego przez Jana Sapiehę w 1511 roku, Cudowny Wizerunek przybył 15 września 1631 r. dzięki staraniom Mikołaja, czwartego z kolei potomka Sapiehów. Kardynał Karol Wojtyła, przewodnicząc uroczystościom pięćdziesięciolecia powrotu Matki Bożej do Kodnia w 1977 r., podczas homilii powiedział, że Obraz nie tyle został podarowany Mikołajowi przez papieża Urbana VIII, ale że „darowała mu go sama Bogarodzica”. Sama więc Maryja wybrała Kodeń i od razu po Jej przybyciu rozwijał się tutaj kult maryjny i działy się cuda.

Niespełna sto lat później Jan Fryderyk, kolejny potomek rodu Sapiehów kodeńskich, skierował prośbę do Watykanu o papieską koronację obrazu Matki Bożej Kodeńskiej. Ojciec Święty Innocenty XIII przychylił się do tego życzenia i 6 marca 1723 wydał stosowne pismo apostolskie. Następnie, 28 maja tegoż roku, kapituła bazyliki św. Piotra wydała akt „Ukoronowania Marii Dziewicy z Guadeluppe czczonej w Kodniu […], w diecezji Luceoria – łuckiej”. 15 sierpnia 1723 roku, zgodnie z wolą Watykanu, biskup łucki, Bronisław Rupniewski, ukoronował Cudowny Wizerunek. „W dniu tym w Kodniu zgromadziło się kilka tysięcy osób, wśród których była licznie reprezentowana rodzina Sapiehów. Obecni także byli przedstawiciele innych rodów magnackich Rzeczypospolitej. Podniosły charakter uroczystości uświetniła dość liczna grupa duchowieństwa. Pierwszy też raz do Kodnia przybyła tak liczna rzesza katolików, unitów i prawosławnych” (A. Tłomacki, Sapiehowie – linia kodeńska, Warszawa 1996, s. 95).

Była to trzecia taka uroczystość na ziemiach ówczesnej Rzeczypospolitej. Pierwsza koronacja koronami rzymskimi miała miejsce na Jasnej Górze w 1717 r., następnie w Trokach k. Wilna w 1718 r., a w 1723 roku w Kodniu.

Od tej pamiętnej daty zbliżamy się do jubileuszu trzechsetlecia koronacji Obrazu Królowej Podlasia. Wiele różnych inicjatyw zostało już podjętych w związku z przygotowaniem do świętowania tego wielkiego wydarzenia. Jednym z nich jest wykonanie nowych koron, których projektantem i wykonawcą jest Mariusz Drapikowski, znany polski bursztynnik i złotnik. Korony zostały pobłogosławione przez papieża Franciszka 3 sierpnia 2022 r. podczas audiencji generalnej. Obraz natomiast zostanie nimi ukoronowany przez legata papieskiego 15 sierpnia 2023 roku. Do jubileuszu pragniemy się przygotować między innymi poprzez odprawienie dziewięciomiesięcznej nowenny, którą polecamy wszystkim czcicielom Matki Bożej Kodeńskiej, a szczególnie wiernym Diecezji Siedleckiej.

W Księdze uzdrowień, cudów, łask w Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej znajdujemy niejedno świadectwo o tym, że Maryja proszącym Ją o łaski pomagała właśnie po odprawieniu nowenny. Jedno ze świadectw brzmi tak: „Odmawiając kilkakrotnie Nowennę, każdorazowo po ukończeniu jej miałam namacalne dowody przemożnej opieki Maryi, czy to w uzyskaniu posady, czy też w innych sprawach. To też przepełniona wdzięcznością, nigdy o Kodniu nie zapomnę” (Księga uzdrowień, cudów, łask w Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej, rok 1939, s. 104).

„Nieustannie się módlcie” (1Tes 5, 17) – nauczał św. Paweł, przypominając słowa Jezusa, że zawsze powinniśmy modlić się i nie ustawać (por. Łk 18, 1). Gorąco zachęcamy, by modlitwę tę celebrować w parafiach, w rodzinach czy też indywidualnie, każdego ósmego dnia miesiąca, rozpoczynając od 8 grudnia 2022 r. aż do 8 sierpnia 2023 r.

Celem tej nowenny jest, abyśmy w czasie przygotowania do jubileuszu koronacji nieustannie pamiętali o Matce Bożej, aby Maryja żyła w naszych myślach i sercach. Przede wszystkim jednak niech ten czas będzie dobrze wykorzystany, abyśmy – jak Maryja – potrafili przylgnąć do Bożej woli, przyjąć Jego słowo i wprowadzać je w czyn; abyśmy z miłością chcieli służyć bliźnim, a przez to byli coraz bardziej doskonałymi uczniami Chrystusa (por. Paweł VI, Marialis cultus, 35). Ojcowie Soboru Watykańskiego II napominali nas: „Niechaj wierni pamiętają o tym, że prawdziwa pobożność nie polega ani na czczym i przemijającym uczuciu, ani na jakiejś próżnej łatwowierności, lecz pochodzi z prawdziwej wiary, która prowadzi nas do uznania wyjątkowego wyniesienia Bożej Rodzicielki i pobudza do dziecięcej miłości ku naszej Matce oraz do naśladowania Jej cnót” (KK 67).