Podstawowy surowiec do wyrobu Nektaru św. Eugeniusza to kwiat mleczu – mniszka pospolitego, który zakwita wczesną wiosną na przełomie kwietnia i maja na wszystkich miedzach, łąkach i trawnikach. Do nektaru wykorzystuje się tylko kwiat w pełnym rozkwicie. Wczesnym rankiem w słoneczny dzień zrywane są kwiaty tylko w pełni rozkwitnięte. Nektar św. Eugeniusza – miód ziołowy wyróżniają go dwie szczególne właściwości, a mianowicie pomaga w schorzeniach dróg żółciowych i w schorzeniach wątroby, może być także dodatkiem do ciast, a piernik z dodatkiem tego nektaru smakuje wybornie.
Tradycja wyrobu Nektaru św. Eugeniusza sięga początków przybycia Misjonarzy Oblatów do Kodnia. Związana jest ściśle z tym miejscem. Od dawnych wieków zakonnicy wykorzystywali zioła i dary natury w celach leczniczych, najbardziej znani są z tego mnisi benedyktyńscy, uprawiający zioła wokół swoich klasztorów oraz Ojcowie Bonifratrzy, którzy także specjalizują się współcześnie w ziołolecznictwie. Misjonarze Oblaci po przybyciu na ziemię Podlaską nie zostali w tyle zarówno ze względu na walory lecznicze jak i typowo gospodarcze, traktując Nektar św. Eugeniusza jako smaczny napój. Sama nazwa pochodzi od imienia Ojca Założyciela Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów, żyjącego we Francji na przełomie XVIII i XIX wieku – świętego Eugeniusza de Mazenoda.
Na początku dwudziestego wieku, kiedy to oblaci zaczęli się opiekować świętym miejscem na Podlasiu, podczas tworzenia i odbudowy klasztoru, wokół klasztoru powstawały ogrody, sady oraz pasieki z licznymi ulami. Bracia zakonni w głównej mierze pełniący wówczas posługę zarówno gospodarzy, ogrodników jak i kucharzy, wykorzystywali dary natury między innymi do robienia napoju z mniszka pospolitego (mylnie nazywanego mleczem), który gotowali i osładzali miodem z własnej pasieki. I tak przez pokolenia braci, którzy przewijali się przez kodeński klasztor tradycja ta trwa do dziś. Walory zdrowotne i słodkawy miodowy smak sprawiają, że w klasztorze do posiłków podawany jest rozcieńczony napój Nektaru św. Eugeniusza, tradycją stało się picie go w Uroczystość św. Eugeniusza 21 maja. Tak dawniej jak i obecnie Nektar św. Eugeniusza jako napój jest oferowany pielgrzymom, którzy przybywają nawiedzać Sanktuarium Matki Bożej w Kodniu z racji licznych odpustów czy dożynek.
Wraz z rozwojem techniki zmieniały się warunki wytwarzania tego specyfiku, najpierw na starej kuchni opalanej drewnem czy węglem, która mieściła się poza klasztorem, później w kuchni klasztornej i aż do czasów współczesnych w nowoczesnej kuchni. Lecz, choć warunki się zmieniały przepis ostał się do teraz.
I tak jak kiedyś, obecnie Nektar św. Eugeniusza jest dla zakonników oblatów oraz mieszkańców okolicy Kodnia lekarstwem przy schorzeniach wątrobowych, jak i również jest podawany podczas obiadu jako napój.